செல்வி அக்கா

காலையில் ரோட்டினை கடக்கும்பொழுது திடீரென்றுதான் செல்வி அக்காவை பார்க்க நேர்ந்தது, போட்டிருந்த கண்ணாடியை தாண்டி அந்த முட்டை கண்களும், புருவங்களும் கூட ஆச்சரியத்தையும், விசாரிப்பையும் ஒருசேர காட்டின.

அப்பொழுதும் பேசவில்லை, இப்பொழுதும் பேசவில்லை.

என்ன நினைத்திருப்பாள்? சின்னதம்பி பிரபு போலவே இருப்பேன் என நினைத்திருப்பாளோ? இப்பொழுது ஒல்லியாகிவிட்டதால் ஆச்சரியம் காட்டியிருப்பாளோ? இல்லை வெகுகாலம் கழித்து பார்ப்பதால் ஏற்பட்ட ஆச்சரியம் கலந்த பார்வையோ?

செல்வி அக்கா

சிறுவயதில் நாங்கள் வாடகைக்கு குடியிருந்த வீட்டிற்கு அருகில் இருந்த ஒரு வசதியான குடும்பத்தை சேர்ந்தவள், எங்கள் வீட்டிற்கு நான் ஒரே மகன் என்பதால் அம்மாவை தவிர அக்காள், தங்கை என எந்தவிதமான பெண் பாசமும் கிட்டியதில்லை. 

அக்காவை கிடைத்திருப்பவர்கள் பாக்கியசாலிகள், அவர்களுக்கு இரண்டு தாய்கள், அழுதால் பாசமாக அரவணைக்க, கோபம் வந்தால் சண்டை போட, யாருமே இல்லாவிட்டாலும் உலகில் நமக்கு ஒருவர் இருக்கிறார் என உணர்ந்த, என எல்லாவுமாகவே அக்காக்கள் இருப்பார்கள் என எனக்கு உணர்த்தியதே செல்வி அக்காதான்.

சிறுவயதில் நான் குண்டாக இருப்பேன், என் பால்யவயது நண்பர்கள் குண்டா என அழைக்கும்போதெல்லாம் அவர்களின் கிண்டலில் இருந்து தப்பிக்க பெரும்பாடுபடுவேன், சண்டையிடுவேன், கடைசியில் தோற்று போவேன், வேறுவழியில்லமல் இயலாமையின் உச்சத்தில் அழுகைதவிர மாற்று ஏதுமில்லாமல் போகும், அவ்வாராண ஒருதருணத்தில்தான் செல்வி அக்காவின் கருணை எனக்கு கிடைத்தது.

போங்கடா எல்லாரும், இனிமேல் யாராச்சும் அவனை கிண்டல் பண்ணா அடிப்பேன் என எனக்கு முதன்முதலாக பக்கபலமாக ஆறுதலாக வந்தாள், அப்போதிலிருந்தே அக்காவை எனக்கு பிடித்து போனது, பிடித்தது என்று சொல்வதைவிட அக்கா பைத்தியம் பிடித்தது என்றே சொல்லலாம்.

என் பால்ய நண்பர்கள் விளையாட கூப்பிட்டால்கூட செல்லாமல் அக்காவுடன் சேர்ந்து பன்னாங்கள் விளையாடுவது, நொண்டிவிளையாடுவது, எட்டுகுச்சி விளையாடுவது என அக்காவுடனே பொழுதை கழிக்க ஆரம்பித்தேன், அதிலும் எட்டுகுச்சி விளையாட்டில் நானே ஜெயிப்பதால் என் தலையில் குட்டி செல்லமாக அலுத்துக் கொள்வாள்.

செல்வி அக்காவின் அப்பா வாங்கிதரும் பொரி உருண்டை, இலந்தைவடை, அஞ்சு பைசா மிட்டாய்கள் என அனைத்து திண்பண்டங்களிலும் எனக்கு பங்குதருவாள், அதிலும் அக்கா பள்ளி முடிந்து வருகையில் வாங்கி வரும் கம்மர் கட்டை பாவடையின் நுனியில் வைத்து கடித்து பாதி தருவாள், அந்த கம்மர்கட்டின் சுவை எச்சிலுடன் இப்பொழுதும் நினைவிருக்கிறது.

அக்காவின் பாவாடையை பிடித்து ரயில் வண்டி விளையாடுவது, இலந்தை பழம் பொறுக்க போவது, வெள்ளிக்கிழமை அவர்கள் வீட்டில் ஒளியும் ஒலியும் பார்ப்பது, ஞாயிற்றுகிழமை சக்திமான், ஜூனூன், திரைப்படம் என அக்காவே வாழ்க்கையாக சுழன்ற நாட்களுக்கு வசதியான ஒருநாளில் ஆப்பும் வந்து சேர்ந்தது.

திடீரென்று ஒருநாள் அக்கா வயதுக்கு வந்தாள், அன்று முதல் அக்காவை அடிக்கடி பார்க்க முடியவில்லை, பேசமுடியவில்லை, ஏனோ அக்காவின் அண்ணனுக்கும் எனக்கும் ஆரம்பம் முதலே ஒத்துபோகவில்லை, ஏனென்று கேட்டதற்கு நீ வேறு ஜாதி என்றான் ஒருநாள், ஆனால் அக்காவின் பாசத்தில் ஒருநாளும் நான் வேறுபாடு கண்டதில்லை, வீட்டு பக்கம் வராதே என்றான் அண்ணன்.

ஒளியும் ஒலியும் பார்க்க சென்றால் கதவை மூடி வைக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள், திறந்திருந்த ஒருநாளில் உள்ளே சென்றபோது அக்காவின் அப்பாவின் சுடுசொல்கள் முகத்தில் வெண்ணீரை ஊற்றியது போல் வலிக்க ஆரம்பித்தது, நாளைடைவில் எனக்கும் அக்காவிற்கும் இடையில் சிலந்தி வலை பின்ன ஆரம்பித்திருந்தது.

எப்பொழுதாவது வெள்ளிக்கிழமை தலைக்கு சீயக்காய் போட்டு குளித்து விட்டு வெளியில் மைகோதி வைத்து தலையில் கோதிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது படிக்கிறாயா? சாப்பிட்டாயா? என்று எதாவது பேசுவாள், அவளுக்கும் என்னுடன் பேச ஆசைதான் என்று புரிந்து கொண்டேன், நான் ஆண் என்பதே தடையாக இருக்கிறது என்றும் புரிந்து கொண்டேன், என்னால் வேறு என்ன செய்ய முடியும்? நாளைடைவில் வெள்ளிக்கிழமை வெளியே வருவதைகூட குறைத்துக் கொண்டாள், நானும் என் நண்பர்கள் வட்டாரத்தில் புலங்க ஆரம்பித்து பழகிவிட்டேன்.

ஒருநாள் அக்காவின் அம்மா இறந்துவிட்டார்கள் என தகவல் வந்தது, ஊரில் உள்ள அனைவரும் இறப்புவீட்டிற்கு சென்று கொண்டிருந்தார்கள், அக்காவுடன் பேச இதைவிட்டால் வேறு வாய்ப்பு இல்லையென்பதால் நானும் சென்றேன், ஊரில் உள்ள பொண்டு பொடுசுகள், பெரிசுகள் வட்டம் போட்டு அழுதுகொண்டிருந்தார்கள், அக்கா எங்கே? என தேடிக்கண்டுபிடித்தேன், தலையில் அடித்து அழுது கொண்டிருந்தாள், சிறிது நேரத்தில் மயக்கமாகிவிட்டாள்.

நான் என்ன பேச? அந்த சூழ்நிலையில்? சுற்றியும் முற்றியும் பார்த்தேன், அக்காவை போலவே மைகோதியும் தலைகீழாக கிடந்தது, அக்காவின் நியாபகமாக அதனை எடுத்துக் கொண்டு வந்துவிட்டேன், அம்மா இறந்த ஒரு வருடகாலத்திற்குள் அக்காவிற்கு அவசர அவசரமாக மாப்பிள்ளை பார்த்துவிட்டார்கள், பொளர்ணமி போன்ற அக்காவிற்கு அம்மாவாசை போன்ற மாப்பிள்ளை, திருமணத்திற்கு கூட அழைப்பில்லை, செல்லமுடியாமல் போனது. 

அதன்பிறகு காலப்போக்கில் நாங்களும் வீடு மாறிவந்துவிட்டோம், பள்ளி, பாடங்கள், நண்பர்கள், டியூசன் என வாழ்க்கை சுழன்று கொண்டிருந்தது, அக்காவின் மைகோதியும் அக்காவை போலவே வீடு மாற்றும் பொழுது காணாமல் போய்விட்டது.

இதோ வெகுநாள் கழித்து இல்லை இல்லை வருடங்கள் கழித்து அக்காவை பார்க்கிறேன், குண்டடித்து தோல்சுருங்கி, கண்ணாடி அணிந்து செல்வி அக்காவா இது? ஆச்சரியத்துடன் என்னை பார்க்கிறாள்.

என்ன நினைத்திருப்பாள்? சின்னதம்பி பிரபு போலவே இருப்பேன் என நினைத்திருப்பாளோ? இப்பொழுது ஒல்லியாகிவிட்டதால் ஆச்சரியம் காட்டியிருப்பாளோ? இல்லை வெகுகாலம் கழித்து பார்ப்பதால் ஏற்பட்ட ஆச்சரியம் கலந்த பார்வையோ?

அப்பொழுதும் பேசவில்லை, இப்பொழுதும் பேசவில்லை. 

அக்காவை ஏறக்குறைய இழுத்துக் கொண்டு திட்டிகொண்டு செல்கிறான் அவள் கணவன்.

”சீக்கிரம் நடடி உன்னையெல்லாம் கூட்டிகிட்டு நடக்கனும்னு தலையெழுத்து” 

எல்லா அக்காள்களின் வாழ்க்கையும் இப்படித்தானோ !!?